Dostępność w sektorze muzealnictwa i kultury (ten aspekt będzie nas interesował w prezentacji tematu) oznacza wykorzystanie rozwiązań technicznych w taki sposób, aby zaspokoić potrzeby różnych odbiorców. Jak mówi definicja słowa „muzeum”, jego cztery podstawowe funkcje to: gromadzenie, przechowywanie, naukowe opracowywanie i udostępnianie zbiorów. Wydaje się więc logiczne, że muzea powinny udostępniać swoje zbiory wszystkim zainteresowanym osobom, niezależnie od ich niepełnosprawności. Świadomość dobrych rozwiązań stosowanych w Europie, a nawet na świecie jest coraz większa, co oczywiście zależy od poziomu życia oraz stopnia rozwoju i zrozumienia kultury w danym kraju. Dostosowanie oferty muzealnej do potrzeb różnych grup odbiorców podyktowane jest przepisami prawa i koniecznością ustawową, ale także rosnącą świadomością decydentów na temat tego, co powinny oferować placówki, aby każdy człowiek mógł w pełni uczestniczyć w odbiorze sztuki i dziedzictwa kulturowego.
Pojęcie dostępności jest bardzo szerokie i będzie rozumiane zupełnie inaczej przez pryzmat każdej konkretnej niepełnosprawności lub potrzeby. Tak więc dostosowanie muzeum do wymagań osoby niewidomej niesie ze sobą zupełnie inne wyzwania niż dostosowanie go do potrzeb osoby z niepełnosprawnością intelektualną. I to może być największą trudnością dla muzeów, zarówno ze względów technicznych, organizacyjnych, jak i finansowych.
Przyglądając się bliżej definicji dostępności cyfrowej, należy zwrócić uwagę na wiele interpretacji tego terminu (np. „przyjazność, obowiązek i możliwość”, „prawo człowieka” lub „zgodność z WCAG 2.1”). W najprostszym ujęciu można powiedzieć, że dostępność cyfrowa to podejście do tworzenia stron internetowych, aplikacji, oprogramowania i treści, które umożliwia odbiór przez wszystkich użytkowników, niezależnie od ich niepełnosprawności, na równych zasadach z innymi.
Co sprawia, że treści cyfrowe są dostępne?
Wytyczne dotyczące dostępności treści internetowych to międzynarodowe standardy, które określają cztery zasady dostępności. Są one czasami znane pod akronimem „POUR” (z języka angielskiego):
- Postrzegalne: ludzie mogą postrzegać treść za pomocą co najmniej jednego ze swoich zmysłów.
- Funkcjonalne: ludzie mogą korzystać z interaktywnych elementów, niezależnie od tego, w jaki sposób wchodzą w interakcję z treścią.
- Zrozumiałe: ludzie powinni być w stanie zrozumieć, co oznacza treść i jak z niej korzystać.
- Solidne: ludzie powinni być w stanie korzystać z nich na dowolnym urządzeniu lub przy użyciu dowolnej technologii wspomagającej.