Wprowadzenie i kontekst
Chociaż każda wystawa ma jednego kuratora, który jest odpowiedzialny za projektowanie i koordynowanie całego procesu, doświadczenie kulturowe oferowane odwiedzającym prawdopodobnie nigdy nie jest wynikiem myślenia tylko jednego człowieka. Wręcz przeciwnie, istnieje cały zespół, który przyczynia się do dostarczenia odbiorcom jednolitego produktu zbudowanego wokół rdzenia, jakim jest dziedzictwo kulturowe. W tym celu muzealnicy działają w bardzo odpowiedzialny sposób, szanując prawdę historyczną, unikając uprzedzeń, przesady, manipulacji, nakreślając treści edukacyjne, wzmacniając pozycję użytkowników i zachęcając ich do nieustannego uczenia się i rozwoju przez całe życie. Jednocześnie zapewniają, że potrzebne informacje można znaleźć w płynny sposób i na poziomie dostosowanym do zainteresowań użytkownika. Ten rodzaj tekstowego towarzyszenia doświadczeniu muzealnemu zależy w dużej mierze od technologii, jako środka stopniowego dostarczania odpowiednich danych zgodnie z potrzebami wiedzy zwiedzającego.
Współpraca zespołu profesjonalistów prowadzi do aktywnego odpowiadania na różnorodne oczekiwania, a to wskazuje na wielogłosowe przesłanie muzeum, które skierowane jest zarówno do ekspertów, jak i dzieci, seniorów, imigrantów czy osób o specjalnych potrzebach.
Praktyczne przykłady
Technologia cyfrowa jest bardzo przydatna w dostarczaniu wielowarstwowych informacji, a może to obejmować albo świadomy wybór przez użytkownika opcji „Czytaj więcej”, albo obecność czujników, które wykrywają czas spędzony przez odwiedzających przed określonym eksponatem, dane, które są algorytmicznie skorelowane w celu oceny ich zainteresowania tematem i automatycznego zapewnienia dostępu do większej ilości szczegółów.
Internetowa wersja wystawy jest oczywiście zgodna z określonymi celami marketingowymi, ale może również służyć jako substytut doświadczenia na miejscu, gdy dostęp do przestrzeni muzealnej nie jest możliwy.
Niedawna pandemia Covid-19 nauczyła nas wszystkich, że mogą istnieć sytuacje, w których miejsca publiczne, w tym muzea, muszą nakładać ograniczenia, takie jak przestrzeganie wymogów dotyczących odległości fizycznej, krótszy czas zwiedzania, ograniczone interakcje międzyludzkie itp. Pomimo takich medycznych obostrzeń, wola uczenia się pozostała, a nawet stała się bardziej widoczna. Dlatego też Internet stał się najszerzej dostępnym środkiem dotarcia do odległych odbiorców, zarówno pod względem geograficznym, jak i kulturowym. Większość muzeów wykorzystała czas spędzony w izolacji od publiczności, aby zaktualizować swoją obecność w Internecie i uczynić ją tak żywą, a nawet wciągającą, jak to tylko możliwe. W ten sposób wiele muzeów nabyło cyfrowych „bliźniaków”, umożliwiając zwiedzanie sal wystawowych w 360 stopniach, cyfrowe repliki 3D oryginalnych przedmiotów i wiele innych funkcji, dzięki którym doświadczenie online jest jeszcze bardziej angażujące niż wcześniej. Przy tej samej okazji stało się jasne, że samo korzystanie z oficjalnej strony internetowej muzeum może nie wystarczyć, aby dotrzeć do odbiorców. Specjaliści muzealni stali się więc bardzo obecni na różnych platformach mediów społecznościowych z tym nastawieniem.
Wnioski
Dlatego im bardziej rozwinięta jest obecność organizacji kulturalnej w Internecie, tym większe szanse ma ona na wywarcie wpływu i dostarczenie doświadczeń, które są przyjemne i doceniane przez odbiorców.