Palais de Tokyo – Le Hamo

Podejście Palais de Tokyo do zdrowia psychicznego, działające na różnych poziomach, ma fizyczną lokalizację, hamo, nową przestrzeń do mediacji, integracji i edukacji poprzez sztukę. Zaprojektowana jako wioska, jest miejscem dla recepcji, praktyki, badań i eksperymentów artystycznych. Jego działania mają na celu dotarcie do ogółu społeczeństwa, bez hierarchii: dzieci, nastolatków, dorosłych, seniorów, ogółu ludzi i tych bardziej poinformowanych.

Przekonany, że relacja z dziełami sztuki i praktyką artystyczną może być źródłem spełnienia dla każdego, a zwłaszcza dla osób żyjących z patologiami (medycznymi, fizycznymi i psychicznymi) lub niepełnosprawnością, Palais de Tokyo chciał zbudować projekt hamo wokół pojęcia dobrego samopoczucia i opieki. W szczególności proponuje nowe formaty warsztatów we współpracy z artystami, profesjonalistami i stowarzyszeniami działającymi w dziedzinie zdrowia psychicznego, takie jak warsztaty „Bien mieux” dla młodych ludzi cierpiących z powodu złego samopoczucia, oparte na modelu grup dyskusyjnych. Z pewnością może to zainspirować inne instytucje kulturalne do większego skupienia się na zmarginalizowanej publiczności, a jeśli nie do stworzenia dedykowanej przestrzeni do tego celu, przynajmniej do dyskursu poświęconego aspektom integracji i dostępności, a także warsztatom itp.

Indywidualni odwiedzający, rodziny, grupy szkolne, osoby dotknięte wykluczeniem lub niepełnosprawnością oraz interesariusze, działacze społeczno-edukacyjni, ze szczególnym uwzględnieniem zdrowia psychicznego. Hamo zostało pomyślane jako pionierska usługa na rzecz włączenia, widoczności i wsparcia osób o „specjalnych potrzebach” (związanych z psychiatrią, niezależnie od tego, czy mają niepełnosprawność umysłową lub psychologiczną, neuro-atypową, czy przechodzą przez okres większej wrażliwości).

Poruszanie się po wystawach, ich trasy, metody ekspozycji i ramy czasowe ulegają zmianie, aby lepiej dostosować się do różnorodności odwiedzających: dedykowane miejsca do zwiedzania o zmniejszonym natężeniu dźwięku lub światła, adaptacja tekstów, łatwe do odczytania i zrozumienia ulotki (FALC) itp.

Mieszane finansowanie publiczno-prywatne, generujące ponad połowę budżetu operacyjnego obiektu każdego roku, w szczególności dzięki sponsoringowi korporacyjnemu i stowarzyszeniu przyjaciół, wydarzeniom organizowanym przez marki i pokazom Fashion Week oraz kilku koncesjom (księgarnia, kilka restauracji i klub).

Potencjał replikacji jest duży – ponieważ główną ideą tej koncepcji jest integracja i dostępność, zwracanie uwagi na zwykle marginalizowane grupy, kierowanie dyskursu do wszystkich odbiorców, a nie tylko do uprzywilejowanej, stereotypowej, wyidealizowanej publiczności. W hamo nie chodzi tak naprawdę o miejsce, ale raczej o koncepcję.

Ucieleśnia i potwierdza społeczną rolę centrum sztuki, dążąc do zbliżenia ludzi i stworzenia punktów zbieżnych między mediacją kulturalną a opieką, aby zachęcić do rozwoju wspólnych projektów. Usuwając hierarchię typową dla instytucji kulturalnych, otwiera dostęp do kultury grupom, które wcześniej były marginalizowane lub nie czuły się uprawnione lub dobre w przestrzeni kulturalnej.

„Tak jak dostosowanie przestrzeni publicznej do niepełnosprawności ruchowej było korzystne dla całej populacji (a nie tylko dla osób starszych, najbardziej wrażliwych fizycznie lub dzieci), tak zainteresowanie instytucji zdrowiem psychicznym przyniesie korzyści wszystkim członkom społeczeństwa”. Guillaume Désanges, autor białej księgi COSA MENTALE na temat sztuki, zdrowia psychicznego i neuroróżnorodności w Palais de Tokyo